این مقاله در پی آن است که اثبات کند در ریشهٔ (و ل ی) تنها دو معنا را می توان یافت: اول «قرب و نزدیکی» یا پیاپی بودن و پشت سر هم بودن. دوم «سرپرستی» یا متصرّف بودن در امور کسی یا چیزی، یا فرمانروا بودن و امثال آن. پس از آنکه این دو معنا در ریشهٔ ولی اثبات شد، بیان می داریم (ولیّ) بر وزن فعیل، فقط به معنای دوّم شنیده شده و بنابراین این کلمه، معنایی جز سرپرستی و متصرّف ندارد. در ادامه به توجیه معانی دیگرِ این کلمه پرداخته و معتقدیم معانی دیگری که برای آن ذکر کرده‌اند، یا جزو مصادیقِ معنای سرپرست می باشند و یا آنکه جزو لوازم و مستلزمات آنند.
نتیجه‌ای که از این مقاله می توان گرفت مستقیما در بهره گیری از نصوص شیعه بر امامت حضرت امیر علیه السلام، همچون آیهٔ ولایت و حدیث غدیر نقش دارد، چرا که در صورت تک معنایی بودن واژه ولی و مولى، دیگر شکی در معنای مستفاد از این نصوص باقی نخواهد ماند.
نویسند: سید حسین حائری